Hartverscheurend mooi

Lara groeit op als derde in een gezin van vijf kinderen. De jongste, het nakomertje, heet Wolf. Op zijn achttiende trekt deze de deur van zijn studentenkamer achter zich dicht en laat niets meer van zich horen. Enkele maanden na zijn verdwijning wordt zijn lichaam levenloos teruggevonden in een bos in Lapland. De speurders vinden ook zijn dagboek terug, in plastiek verpakt en op zijn borst gebonden. Het is zijn laatste reisverslag, dat van zijn tocht naar het noorderlicht.

Tien jaar later slaat Lara het dagboek van haar overleden broer weer open. Ook leest ze de brieven en het boek dat haar vader aan en over zijn zoon heeft geschreven. Ze kijkt terug op haar kinderjaren in een warm nest, de bange maanden van Wolfs vermissing en de woelige jaren na zijn dood. Op die manier maakt ze haar eigen reis, geen zoektocht naar verklaringen, wel een zwerftocht vol rouw, op zoek naar wat licht in de duisternis.

Wolf is een waargebeurd verhaal en een heel persoonlijk verslag. Lara Taveirne schrijft op een bepaald moment dat ze het gevoel heeft dat door het op te schrijven, ze zich ook het verdriet toe-eigent, terwijl het verdriet niet enkel van haar alleen is. Ik begrijp heel goed dat Lara getwijfeld heeft of ze dit boek wel kon en wilde schrijven. Maar ze vond een goede balans tussen het verwoorden van haar onnoemelijke verdriet en het respect voor de gevoelens van de andere familieleden en de vrienden van Wolf.

De uitgave is prachtig, in de vorm en het formaat van het Moleskine-schriftje dat Wolf op zijn laatste reis mee had.