Toch een traantje wegpinken op het einde....

Dit boek trok mij aan door de hele mooie kaft bij de hardcover. Ook de binnenkant en de bladzijden zijn heel mooi versierd. de titel spreekt voor zich en ik maakte de bedenking wat als ik nog maar 27 dagen te leven had. W
We volgen Lissa, een terminaal zieke tiener, die haar dagen doorbrengt in een ziekenhuisbed en een blik kan werpen op een straat in Amsterdam. Lissa heeft kanker, de artsen hebben haar opgegeven. Ze heeft euthanasie aangevraagd en we maken haar laatste 27 dagen mee waarin ze afscheid neemt van haar vader, moeder, broer en andere geliefden. Ook al is ze aan haar bed gekluisterd, Lissa heeft zich nog een doel voor ogen gesteld. Ze wil een object dat op haar nachtkastje ligt, een muntje, ruilen voor een vespa zodat haar broer naar het galabal kan/mag met het meisje waar hij zijn oog op liet vallen. Ze gooit het muntje op straat en daar wordt het opgeraapt door Ellen. Ellen woont nog maar pas in de stad en loopt altijd met een sjaal rond haar gezicht. Ze heeft een grote wijnrode vlek op haar gezicht waardoor ze vaak het mikpunt is van spot en pesterijen. Tussen Lissa en Ellen ontstaat een grote vriendschap. Omdat Lisa niet mobiel genoeg meer is, moet Ellen er steeds op uit trekken om elk geruild object te ruilen voor iets van een grotere waarde. Het lijkt een moeilijke opgave, maar ze slagen erin. Vaak met de nodige spanning en tegenslagen en ondertussen tikt de klok voor Lissa. Alles moet voor de deadline rond zijn. De deadline is het moment waarop de dokter haar euthanasie zal toekennen.

Ondanks de ziekteverschijnselen, de goede en slechte dagen van Lissa, krijgen we een heel realistisch beeld van wat er zich in het gezin van Lissa afspeelt. Ieder gezinslid gaat op een andere manier met het nakende afscheid om en dit wordt heel mooi beschreven. De vader van Lissa heeft het immens moeilijk om zijn dochter te laten gaan. Tijdens het lezen van het verhaal over de ruiltocht zou je nog vergeten dat de klok tikt. Ook Lissa heeft het op een bepaald moment heel moeilijk met haar beslissing en twijfelt. Ik vind haar en haar familie super moedig zoals ze Lissa haar wens hebben gerespecteerd en elkaar tot op het einde graag hebben gezien. Ik moest echt een traan wegpinken bij de laatste bladzijden. Ik weet niet of ik de moed zou hebben die Lissa of haar familie hier tonen, aan welke kant ik ook zou staan.

Dit boek maakt kanker en euthanasie bespreekbaar en is heel aangrijpend geschreven. Ook al is het geen happy-verhaal, dankzij Lissa en haar zoektocht gebeurt er ook heel wat goeds. Ellen overwint haar angst om contact met anderen te zoeken, haar broer geeft ze een toekomstperspectief en ook haar ouders stelt ze gerust. Ongelooflijk wat je in 27 dagen nog kan verwezenlijken!

De auteur schreef dit boek voor haar beste vriendin en brengt hiermee een zeer geslaagd eerbetoon aan Laura. Je krijgt er de tranen van in je ogen als je op het einde van het boek komt.