Een loflied op de enige thuis voor de mensheid, de Aarde

In orbit neemt ons 24 uur lang mee in het Internationaal Ruimtestation. Twee kosmonauten en vier astronauten, twee vrouwen en vier mannen doen daar samen wetenschappelijk onderzoek, delen hun voedsel en hun dromen met elkaar. Ze delen elkaars zorgen; zo krijgt de Japanse astronaute het nieuws dat haar moeder is overleden en vreest de Italiaanse astronaut voor zijn vrienden in de Filipijnen waar ze een hypertyfoon aan land zien gaan. Je komt als lezers ook iets te weten over hun voorgeschiedenis en hun leven op aarde.

Maar vooral neemt de auteur je mee naar het uitzicht op de aarde. Gedurende die 24 uur maakt het station 16 omwentelingen en bestrijkt zo het grootse deel van het aardoppervlak. En bij iedere omwenteling blijven de astronauten verwonderd en bewonderend kijken naar die kleine planeet die er vanuit de ruimte uitziet als een gladde knikker met wisselende kleurvlakken. Ze beseffen dat ze geen grenzen zien (behalve één), dat alle streken op aarde naadloos in elkaar overlopen, dat ze ook geen conflicten zien. En hoe graag ze ook in het ruimtestation zijn, het verlangen naar de aarde blijft.

Samantha Harvey laat zien hoe mooi onze wereld kan zijn, en laat ons nadenken hoe omgaan met onze enige thuis in dit heelal. Ze doet dat op een bijzonder poëtische wijze, haar woorden vormen bijna een melodie, een echt loflied. Voor mij is dit boek waar ik stil van word en dat zeker een twee lezing verdient. Het voelt aan als een perfecte aanvulling op wat Carl Sagan deed met The pale blue dot. We moeten leren dat we niks dan nietige wezentjes zijn in het grotere geheel, op een mini-planeet waar we voorlopig moeten blijven en dus zorg moeten voor dragen.