Een kluwen van verhalen

'Niets in dit boek is verzonnen.’ Zo begint Maarten Inghels zijn boek, maar die zin is meteen het eerste verzinsel uit zijn roman. Er is heel veel verzonnen in het boek: de verhalen van meesteroplichter Piet Van Haut zijn verzonnen (misschien niet allemaal, maar toch een aantal, tenzij het toch waar is wat hij vertelt, maar daar kunnen we niet zeker over zijn), een aantal scènes uit het boek moeten ook verzonnen zijn (en dat geeft de auteur ook zelf toe, hij verandert de setting, dus hij moet waarschijnlijk ook de dialogen wel eens hebben veranderd, de plot waarschijnlijk het ook, want zou het einde niet ook gewoon verzonnen zijn?)

De conclusie: het is onmogelijk te weten wat echt is en wat niet in dit boek. Ik heb mij maar héél af en toe laten verleiden om in krantenartikels op te zoeken wat waar zou zijn en en wat niet, maar de straffe verhalen van Piet Van Haut zijn zo talrijk en zo chaotisch door het boek verweven dat ik niet altijd de moeite nam of het geduld had om me erin te verdiepen. Ik wilde weten waar het boek naartoe ging. De richting leek lange tijd spoorloos, waardoor ik me soms kon vinden in de feedback van redacteur Suzanne van de Bezige Bij, die Maarten afraadt het boek verder te schrijven. En toch, en toch… landt het boek wel ergens.

Geen onverdeeld succes, volgens mij, maar als je de wil hebt om even door het kluwen van oplichtingen, anekdotische en autobiografische zijsprongen en een tal van personages te ploeteren, dan ligt in ieder geval een intrigerend verhaal te wachten. De overschouwingen van Maarten Inghels over wat een meesteroplichter zo interessant maakt en waarom we verslaafd zijn aan zijn (of alle) verhalen, waren zeker de moeite waard, zozeer dat ze wat mij betreft wel talrijker aanwezig mochten zijn.