Introspectieve zelfironie
Het boek lag hier al een paar maanden. Vraag me niet waarom ik dit steeds maar een stukje richting onderaan mijn stapel ‘nog te lezen’ schoof en er maar al te graag nieuwe exemplaren bovenop legde want ik lees Koch heel graag. Hij is steeds in zijn woorden zo ontwapenend en vol heerlijke zelfironie dat ik mij waarschijnlijk onbewust wapende tegen de inhoudelijke zwaarte die gepaard gaat met het ontvangen van een levensbedreigend verdict: “De kanker is uitgezaaid.” Niets is minder waar geworden na het lezen. Dit is opnieuw een ‘Koch’ pur sang zoals ik hem graag lees, eerlijk recht door zee en met net dat tikkeltje humor alom aanwezig.
Hij kan als geen ander die zwaarte van het verdict kanker, hier prostaatkanker verlichten naar relativatie en aanvaarding en dat koppelt hij aan een schitterde retrospectieve van zijn schrijverschap. De ziekte krijgt zelfs slechts een bijrol toegewezen, het is de trigger om achterom te kijken en ons als lezer terug mee te nemen in zijn leven en het ontstaan van zijn schrijversschap. Ik heb er mateloos van genoten hoe hij zichzelf als auteur ziet en de lezer laat kennismaken met de grote en kleine bekommernissen van een schrijver, zijn persoonlijke ergernissen en daarbij zijn eigen kleine kantjes niet uit de weg gaat. Hij laat je in zijn openhartigheid toe om in zijn hoofd te kruipen en de wereld te bekijken zoals hij die ziet.
Hij springt, iets wat we in onze gedachten toch ook doen, vaak van de hak op de tak en daarmee heb je het gevoel dat je met hem meereist doorheen het heden en het verleden. Menigeen zal die trip als arrogantie ervaren maar opnieuw, mochten we onze eigen gedachten openbaar maken we zouden niet beter zijn. Hij schrijft geheel eigen aan zichzelf heel neerbuigend over alles wat los en vast zit maar ontziet ook zichzelf niet, dit maakt dat dit een heel vermakelijk boek is om te lezen. Het is die zwierige, ad rem schrijfstijl en zijn zelfspot die hem ver houden van hooghartigheid.
Dus neen, geen zwaarte, geen noodlottigheid, geen gejammer maar een eerlijk relaas van iemand die een verdict krijgt die niemand wil horen en dat hem tot aanzet tot het opmaken van een resumé van zijn leven maar ook wat de toekomst kan brengen.
En zoals hij zelf schrijft: “Ja, ik zou doorleven, daar had de kanker vast niet op gerekend.”
