Een relatie waar seks, tijd en herinneringen zich vermengen

Vertaler Rokus Hofstede heeft het in de epiloog die hij bij De jongeman van Annie Ernaux schrijft over een vintage Ernaux. Een betere omschrijving kan ik niet bedenken.
Net zoals in De jaren haalt Annie Ernaux herinneringen op aan een verleden, een verleden dat de jongeman niet kent. Persoonlijke herinneringen – haar clandestiene abortus-, beelden die in het collectief geheugen staan -de kepie van de Gaulle- maar ook herinneringen aan haar roots doorkruisen het verhaal over haar relatie met een dertig jaar jongere man.

Hij belichaamt de herinnering aan mijn eerste wereld. In je koffie roeren zodat het suikerklontje vlugger smelt, je spaghetti fijnsnijden, een appel in partjes verdelen die je vervolgens aan de punt van een mes prikt, stuk voor stuk gebaren die ik vergeten was en, verwarrend genoeg, bij hem terugzag. Ik was opnieuw een jaar of tien, vijftien en zat aan tafel met mijn familie, mijn neven, van wie hij de bleke huid en rode konen had, zo typerend voor Normandiërs. Hij was het vleesgeworden verleden.

Deze beelden maken er haar van bewust dat ze niet meer in dezelfde wereld als vroeger leeft maar dat ze van volksmeisje naar burgertrut evolueerde.
Omdat de relatie met de jongeman haar toelaat het verleden te herbeleven krijgt ze ook het gevoel leeftijdloos te zijn. En daar geniet ze volop van. Dat ze bovendien, zonder schaamte, de regie binnen de relatie voert en de schone schijn van de traditionele maatschappij naast zich neerlegt doet haar triomferen.

Alleen Annie Ernaux kan dit in een boekje, dat je op een klein uurtje kan uitlezen, verwoorden! Niet laten liggen dus!