Een boerderij in Zuid Afrika, of het toneel van een Apartheidsregime in verval

Een boerderij, eigendom van Blanke Zuid-Afrikanen (Boeren) is het centrale toneel van een trieste geschiedenis. Op het einde van het boek blijft enkel de jongste dochter over van een gezin met een (getrouwde) zoon en twee dochters, van wie één hertrouwd en twee kinderen van het eerste huwelijk. We maken tijdens het verhaal de dood en begrafenis mee van de zieke moeder, van de vader die, meegesleurd in een onzinnige campagne van de kerk, sterft aan een slangenbeet. De oudste dochter wordt vermoord, en de zoon stapt uit het leven.

Al deze gebeurtenissen zijn gehuld in een ambivalente sfeer, waarin dominante figuren een schijn ophouden, die je als lezer ook ongemakkelijk doet voelen. Het zijn de dagen van bevrijding van de Apartheid in Zuid Afrika, maar aan alle kanten voel je dat het racisme nog overal aanwezig is in het dagelijks samenleven . De personages bevinden zich nog in dat 'apartheidsregime in verval' , waar zij op een of andere manier deel aan hebben, door naïviteit, verdringing, nalatigheid, hebzucht en conformisme. De familie lijkt de moed niet te hebben, ten gronde te kijken, zelf het heft in handen te nemen en hun leven om te keren.

Enkel de jongste dochter Amor, wil geen aansprakelijkheid in dat regime van macht en uitsluiting, en kiest consequent voor een eigen leven, dat ook nog eens als 'onbeduidend' wordt beschreven. Het is ook zij die op het einde, als alleen overgeblevene, de belofte van haar gestorven moeder kan inlossen, namelijk het huis van de zwarte bediende die hen hun leven heeft gediend, aan haar te geven.

Damun Galgut slaagt er meesterlijk in een sfeer en decor te scheppen, waartegen zich subtiele spanningen en ambivalente houdingen aftekenen.

Deze roman geeft me de boodschap om de ogen niet te sluiten voor het onrecht dat families binnensluipt en de moed te hebben om het oude te doorbreken of consequent afstand te nemen.