Man verlaat vrouw, so what

Elena Ferrante schreef dit boek in een periode dat vrouwen in het Italië van eind twintigste eeuw misschien nog afhankelijker waren van hun partner. Zijn vrouwen twintig jaar later niet al veel meer geëmancipeerd? Kunnen we niet beter voor onszelf zorgen?

Dit boek bewijst voor mij dat emancipatie er niet per se voor iets tussen hoeft te zitten. Ja, Olga heeft geen werk op het moment dat haar man de relatie eenzijdig stopzet. Ja, Olga blijft de hoofdverantwoordelijke voor de zorg voor de kinderen. Ja, Olga maakt zich misschien veel meer zorgen over hoe haar (misschien) veranderde uiterlijk ervoor heeft gezorgd dat haar man wegging. Maar dat verandert niets aan de rauwheid van het verdriet en de ontwrichting die een breuk met zich teweegbrengt.

Dagen van verlating is een enorm spannend boek dat je meesleurt in de stroom van labiliteit die een persoon ten dele valt als er iets met je gebeurt wat je niet had verwacht. Verwacht je niet aan zelfmedelijden of melancholie, dit is geen boek waarin pagina’s lang tranen met tuiten wordt gehuild, terwijl vriendinnen langskomen met troost in de vorm van bakjes ijs of break-up cd’s. Het is een boek vol woede en eenzaamheid. Het is een doolhof van een boek met een zoektocht naar wie je bent zonder de ander, of naar wie je bent tout court.