In zijn element!

Als John Boyne al ergens een patent op heeft, is het: je van je stoel blazen met die ene plotwending die je niét zag aankomen. En je vervolgens met een krop in de keel achterlaten.

Hij deed het (onder meer) in het boek dat hem wereldberoemd maakte en hij doet het nu weer.

Aarde is het tweede deel van een vierluik. Voorlopig is nog niet hélemaal duidelijk wat het verband is met het eerste deel, of het moet het eiland zijn waar Vanessa in ‘Water’ terechtkomt en waar Evan zo snel als mogelijk vandaan wil.

Omdat de achttienjarige aanvankelijk liever zijn handen dan zijn briljante voeten gebruikt, wordt hij misbruikt. Als hij uiteindelijk toegeeft aan zijn grootste talent - voetbal - lijkt hem dat alweer in het ongeluk te storten.

Luchtig is ‘Aarde’ nooit, al doet de bekende heldere stijl van Boyne eerst anders vermoeden, maar naarmate het verhaal vordert, wordt het steeds donkerder.

Het vurige pleidooi van de advocaat van Evan in de verkrachtingszaak waarin hij schijnbaar per ongeluk betrokken raakte, lijkt voor de definitieve wending te zorgen.

Maar dan ken je Boyne nog niet.

‘Aarde’ is als een wervelende cupfinale waarin het winnende doelpunt in de allerlaatste minuut van de verlengingen wordt gescoord.

Vraag is alleen: door wie?